Wstęp


Wejście w ścianę było punktem zwrotnym w moim życiu. Od tego momentu już nic w nim nie było takie jak przedtem. Najpierw ogromna depresja uczyniła ze mnie chodzące zombie, potem okres powolnego wracania do zdrowia uświadamiał mi coraz bardziej, co w życiu jest najważniejsze? Dwa lata i osiem miesięcy wyszarpnięte z życia, które jednak, jak się później okazało, nie były dla mnie czasem straconym. Nie tylko odzyskałam zdrowie ale wyszłam z tego największego w moim życiu kryzysu wzmocniona zgodnie z zasadą że to co nas nie zabije, to nas wzmocni. Dokładnie tak się stało w moim przypadku.

Największą rolę w moim zdrowieniu odegrała właśnie natura w szerokim tego słowa znaczeniu. W chwilach przebłysków spisywałam to co czułam w danym momencie w moim pamiętniku, później w podobnych chwilach odczytywałam moje myśli określające najgłębsze odczucia i płakałam, płakałam, płakałam. W końcu nie było już łez, był smutek, po nim przyszedł spokój a na koniec pierwszy po kilkudziesięciu miesiącach uśmiech. Najbliżsi byli moim wsparciem, najlepsza przyjaciółka powiernicą, mój pies towarzyszem na długich spacerach, Bóg opoką, a rozmowa z nim terapią najwyższej jakości.

To doświadczenie przymusiło mnie niejako do studiowania siebie samej, wsłuchiwania się w to co mówi mi mój własny organizm i stawiania jego potrzeb na pierwszym miejscu. Na nowo polubiłam siebie i mogłam rozpocząć walkę o powrót do zupełnego zdrowia. Podstawą do tego było zdobywanie szerokiej wiedzy z zakresu dbania o zdrowie i zapobiegania nie pożądanym dolegliwością rożnymi metodami najczęściej mającymi związek z naturą i ruchem fizycznym. Dzisiaj chcę się dzielić moimi doświadczeniami i wiedzą z każdym kto tego chce.




wtorek, 30 lipca 2013

Wszystko jest możliwe

Góry stały się prawdziwym sprawdzianem dla mnie. To było nie tylko spełnienie moich marzeń, to było potwierdzenie, że wszystko jest możliwe do osiągnięcia, gdy tylko człowiek tego bardzo chce. A ja chciałam, bardzo chciałam odzyskać dawną sprawność. I udało się, odniosłam pełne zwycięstwo, bo myśl, że może być inaczej zawsze dusiłam już w samym jej zarodku. Czasami samą mnie zdumiewała siła jaka tkwiła we mnie. A skoro siła ta była i jest we mnie, to jest ona także w każdym człowieku, wystarczy tylko w to uwierzyć.

Do pracy po mojej chorobie wróciłam już siedem lat temu i przez cały ten okres tylko raz chorowałam tak, że byłam zmuszona zostać w domu - przeziębienie z wysoką gorączką w parze uwięziło mnie w nim. Inne dolegliwości nie były w stanie pokonać mojego uporu, byłam silniejsza od nich, nie pozwalałam im zwalić mnie z nóg. Może to głupie z mojej strony, że tak siebie samą "torturowałam" własnym bólem, ale czy nie byłoby większą głupotą pozostać w domu i pozwalać chorobie się rozwijać? Czy gdybym usiadła tylko w fotelu lub położyła się do łóżka, ból byłby wtedy mniejszy, a ja wyzdrowiałabym szybciej?

Już dawno zauważyłam, że największym wrogiem mojego wyzdrowienia był bezruch, albo zbyt mało ruchu. Gdy tylko przestawałam ćwiczyć, chodzić na moje długie, kilkukilometrowe spacery każdego dnia, ból się nasilał i próbował mnie obezwładnić. Zmuszałam więc moje ciało do tego ruchu mimo sztywności i tak okrutnego czasami bólu, że łzy same z oczu wypływały. W chwilach krytycznych zdarzało się, że jak zardzewiały robot nie mogłam zrobić jednego kroku więcej. Stawy, mięśnie i ścięgna przestawały funkcjonować. W takich momentach ogarniała mnie panika, ale tylko przez chwilę. Instynkt podpowiadał mi, że panika jest moim wrogiem, rozum mówił zachowaj spokój i zimną krew a dasz radę. Zamykałam więc oczy i zbierałam się w sobie, koncentrowałam się nie na bólu, a na drodze, którą miałam do pokonania. Wiedziałam już z doświadczenia, że najtrudniejsze będą te pierwsze kroki po takim ataku, ale muszę je zrobić mimo iż wycisną ze mnie zimne krople potu i sprawią nieopisane cierpienie. Wiedziałam, że gdy pokonam pierwszy kilometr, to drugi będzie łatwiejszy, trzeci rozgrzeje mnie, a każdy następny przynosić będzie coraz większą ulgę. Katowałam więc siebie bezlitośnie mając przed oczami nagrodę, w którą mimo chwil załamań bardzo wierzyłam - powrót do zdrowia - i stało się.

Wędrując w górach pokonywałam siebie, a raczej wroga, który od tylu lat zamieszkiwał we mnie. Dzisiaj nie jestem od niego tak do końca wolna, ale mogę normalnie żyć bez przeciwbólowych tabletek. Po wyprawie w góry stałam się jakby bardziej zwinna i elastyczniejsza, bo tam wprawiałam w ruch każdą cząsteczkę mojego ciała, dotleniałam każdą komórkę oddychając kryształowo czystym powietrzem i wzmacniałam psychikę poddając się ich magii, podziwiając piękno krajobrazów i zdumiewając się drogą jaką pokonywałam każdego dnia przez siedem dni.

2 komentarze:

  1. Czyli rzecz nie w górach, a w człowieku. Jak zawsze.

    Powiesz wreszcie gdzie byłaś na tych wakacjach? Bo ja potem zaczepiam jakichś obcych ludzi na szlaku i tylko pytam Du fick mig en choklad? :)) a oni pukają się w czoło Gå till arbetet!!!

    :))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O! Nie wiedziałam, że taki z Ciebie poliglota. Gratuluję! :D

      Witam Cię w moich skromnych progach.

      Nie zupełnie! Rzecz leży, moim zdaniem, w jednym i w drugim. Dowiesz się z czasem, ha ha ha! Jednak jak dobrze poczytasz moje komentarze, które zostawiłam u Ciebie, to wcześniej się sam domyślisz.:))

      Pozdrowionka
      Karolina

      Usuń