Moje małe filozofowanie

Wiele razy zadawałam sobie samej pytanie - co jest sensem naszego istnienia? Czy jest to tylko praca, spanie i jedzenie? Czy jest to tylko zdobywanie i przedłużanie naszego gatunku? Jeżeli tak, to w jakim celu? Po co? Jeżeli życie to nie tylko praca, spanie, jedzenie, zdobywanie i rozmnażanie się, ale również przyjemność, co nie ulega wg mnie wątpliwości, to jak dostrzec to ostatnie w całej tej wydawałoby się niepotrzebnej, codziennej bieganinie, by nie dać się wciągnąć w wir rzeki życia i nie utonąć w nim? Jak omijać ukryte w niej niebezpieczeństwa? Płynąć z prądem, czy pod prąd?

Płynięcie z prądem jest zbyt łatwe i nie satysfakcjonuje, natomiast płynięcie pod prąd wymaga ogromnego wysiłku i samozaparcia, szczególnie gdy chodzi o słuszną sprawę. Wymaga też treningu, a więc przygotowania, zahartowania, by nie stać się ofiarą ukrytych w rzece życia wirów. W dalszym ciągu jednak jest pytanie - po co to wszystko skoro i tak kiedyś musimy umrzeć? Jeżeli musimy umrzeć, to po co się starać? Po co dbać o siebie, o swoje i swoich najbliższych zdrowie, po co zabiegać o cokolwiek?

Wydaje mi się, że odpowiedź na te wszystkie pytania zawarłam w moim poprzednim poście - bo życie to dar jedyny i nie powtarzalny i każdy z nas to wie. I chociażby było ono biedne, czy najnędzniejsze z najnędzniejszych, to pragniemy je przeżyć całe i nie ważne z bólem, czy bez, czy je sobie chwalimy, czy nie, chcemy je zachować, bo jest mimo wszystko pięknym i niepowtarzalnym darem. Walczymy o nie nawet wtedy, gdy pozbawione jest ono wydawałoby się wszelkich wygód i przywilejów i w ogóle jakiegokolwiek sensu.

Życie to nie tylko praca, spanie, jedzenie, zdobywanie i rozmnażanie się, ale jest to również przyjemność dla strudzonego dbaniem o przetrwanie człowieka. To jest także radość z możliwości przeżywania i dostrzegania np. piękna, miłości, które są wszędzie i za darmo, a nawet bólu, który sprawia, że zaczynamy doceniać ten dar, jakim jest życie.

Często szukamy szczęścia po całym szerokim świecie, a tym czasem ono jest tuż obok nas, a raczej w nas - to jest samo życie. Tak! To samo życie jest szczęściem! Dlatego właśnie warto jest o nie dbać i nie tylko dla siebie i o swoje.

Szczęśliwy człowiek rozdaje szczęście, nieszczęśliwy człowiek sieje nienawiść nawet do siebie samego.

- Kiedy człowiek jest szczęśliwy?
 
- Moim zdaniem wtedy, gdy nie porównuje się z innymi, gdy docenia swój własny dar jaki otrzymał - swoje własne życie i cieszy się każdą jego sekundą bez względu na sytuację w jakiej się znajduje, gdy wie,  że potrzebny jest innym, a oni jemu.
 
-Kiedy człowiek jest nieszczęśliwy?

- Gdy mu inni wmówią, że brakuje mu czegoś, gdy mu wmówią, że jest biedny, że jest nikim i tam takie inne brednie. To rodzi w człowieku kompleksy, pragnienie posiadania i zazdrość posiadającym. To z kolei prowadzi go na drogę ciągłej udręki. Przestaje dostrzegać szczęście jakim jest jego własne życie i pragnie je przeżyć naśladując innych, bezosobowo - zgubił więc samego siebie. Taką zgubę najtrudniej jest odnaleźć -wg mnie. Często już nigdy lub dopiero na łożu śmierci.