Krzyku różne oblicza

Czasami dusza też musi pokrzyczeć. Wzbranianie się przed tym, jak powstrzymywane łzy zatruwa organizm powoli acz skutecznie. Cierpiąca psychika działa jak trucizna, obezwładnia cały organizm. Człowiek zaczyna chorować. Aby nie dopuścić do tego wyładuj swoje złe emocje za każdym razem gdy zachodzi taka potrzeba. Nie chowaj ich w sobie, nie gromadź jak cegieł na budowie. Nie buduj z nich muru, którego nie będziesz mógł w końcu przeskoczyć, który oddzieli cię od rzeczywistości i pozbawi właściwej jej oceny. Nie wzbraniaj się być sobą, to bardzo ważne, to jest twój wentyl bezpieczeństwa, twoja regulacja zbyt wysokiego ciśnienia dosłownie i w przenośni.

Krzyczeć można na różne sposoby. Każda dusza robi to inaczej. Jedna nie chce wytrzeźwieć, druga szuka samotności, a jeszcze inna staje się wylewna albo milczy jak zaklęta. Są też takie dusze, których krzykiem jest pracoholizm lub też bezwład z patrzeniem godzinami tylko w sufit. Taki krzyk jest złem samym w sobie, zabija duszę. Ten krzyk, to cierpienie.

Każde cierpienie formuje człowieka, szlifuje go, jest więc niezbędne, tak jak niezbędna jest w chwili cierpienia czyjaś wyciągnięta, pomocna ręka, często kogoś, kto jeszcze mocniej od nas cierpi - chodzi o zrozumienie. Taki ktoś pomagając komuś jeszcze bardziej słabszemu od siebie w pierwszym momencie nie wie, że pomaga nie tylko jemu, ale właśnie dokonał mistrzowskiego szlifu swojej duszy - wzmocnił ją, pokonał swoje własne słabości, uodpornił się na nie, zrozumiał jak wiele tak naprawdę może mimo swojej słabości. Dociera do niego świadomość mocy, jaka tkwi w każdym z nas. Od tego momentu staje się silniejszy, w końcu wracają do niego wszystkie siły witalne - zdrowieje, oczyścił bowiem swoją psychikę z niemocy i lęku, znowu jest w stanie zadbać o siebie, o swoją całość, a przy okazji zadbać o słabszego od siebie. Zdrowa psychika jest najlepszym naszym lekarzem, dbajmy więc o nią.

Jeżeli zachodzi taka potrzeba, to otwierajmy własny wentyl bezpieczeństwa i dajmy upust naszym emocją - pokrzyczmy sobie werbalnie, ponarzekajmy lub pośmiejmy się, rozbijmy talerz o ścianę, trzaśnijmy drzwiami albo pobiegnijmy dookoła swojego osiedla by się najzwyczajniej w świecie rozładować ze złych emocji. Taki krzyk dosłownie i w przenośni to nie żaden brak taktu, to samo zdrowie. Po burzy zawsze świeci słońce, a oczyszczone powietrze dotlenia.

Najgorszym z krzyków jest ten, gdy ktoś ma już tak wszystkiego dosyć, że nie chce wytrzeźwieć albo zakopuje się w samotności, izoluje się po to, by umierać śmiercią powolną, jak słoń chce być sam na cmentarzysku bez świadków swojej agonii. Ty, który stoisz wtedy obok i widzisz cierpienie pokonanego, spoglądasz na nie obojętnie lub nawet z pogardą - rozum, że w tym momencie nie słyszysz, ale widzisz rozpaczliwy krzyk kogoś wołającego o pomoc inaczej. Nie odwracaj się od tego widoku, zrób coś by pomóc. Często wystarczy wtedy mały gest, uśmiech, ciepłe słowo, poświęcenie odrobiny swojego czasu, wyciągnięcie pomocnej ręki, nawet wbrew woli krzyczącego. Podaruj temu komuś życie w prezencie, a sobie radość, że dałeś komuś coś z siebie. Co człowiek sieje, to też i zbiera. Nikt z nas nie wie, kiedy sam będzie potrzebował pomocy.

"Krzyczmy" więc werbalnie, gdy zachodzi taka potrzeba, wyrzućmy wszelki gniew i żal z siebie ale się przy tym nie obrażajmy wzajemnie, "krzyczmy" tak sami i innym tego krzyku nie wzbraniajmy. Nie tylko śmiech, ale i krzyk dosłownie i w przenośni to zdrowie. Rozładowuje, odpręża, usuwa złe emocje - toksyny z naszej duszy, oczyszcza psychikę. Zawsze można powiedzieć sobie potem przepraszam, rozumiem, nie ma sprawy, ważne, że poczułeś/łaś się już lepiej.

Pamiętaj - krzyk dosłownie i w przenośni to też jest zdrowie.