Poniedziałek 2004.11.22 Wyjęte z pamiętnika
Dzisiaj zasypało świat białym puchem. Była niesamowita śnieżyca, a ja musiałam się zgłosić na rehabilitację. Mimo sztormu śniegowego wypełniała mnie radość ponieważ nareszcie coś zaczęło się dziać w mojej sprawie. Mimo bólu w ciele byłam pozytywnie nastawiona, tak pozytywnie, że część drogi chciałam przejść spacerem, by przeżywać tę niepogodę, by poczuć smaganie mroźnego wietrzyska na moich policzkach i przeżyć jego szarpaninę z moim obolałym ciałem. Chyba chciałam sobie coś udowodnić! [Duży uśmiech] I udowodniłam! Nie dałam się pokonać śnieżycy, nie poddałam się wiatrowi mimo słabego ciała, wypełnionego bólem. Pomyślałam sobie - już teraz, gdy to piszę - dam radę!
Gdy dotarłam na miejsce, pierwszym moim wrażeniem było poczucie ciepła i zacisza domowego.
Od pierwszej chwili poczułam się dobrze i bezpiecznie wśród ludzi, których tam spotkałam. Po rozmowie z behawiorystą - znawcą natury ludzkiej - poszliśmy razem z nim obejrzeć różne "stacje" znajdujące się na terenie ośrodka rehabilitacyjnego przez które muszę przejść, w celu sprawdzenia moich umiejętności i sprawności fizycznej po przebytym wypaleniu się, a przede wszystkim wytrzymałości na stres i obciążenie fizyczne. Chcę wrócić do pracy i dlatego te wszystkie badania są konieczne. To, że nie dam rady pracować w pełnym wymiarze czasu, to jest pewne, ale pewne również musi być to, czy dam radę pracować? Jaki wymiar czasu jest dla mnie bezpieczny, by ponownie nie znaleźć się w punkcie wyjścia? Po obejrzeniu tych stacji miałam mieszane uczucia. Bardzo pragnęłam być znowu sprawną, jednocześnie bałam się, że mój organizm zawiedzie mnie.
Już w drodze do domu poczułam nasilenie się wszechobecnego w moim ciele bólu. I jeszcze ten lęk, że okażę się nieprzydatna, ten w związku z tą myślą stres! Po powrocie do domu opadłam z sił, wzięłam tabletkę przeciw bólową czego raczej staram się unikać i przytuliłam się skulona do poduszki na sofie w pokoju gościnnym, jednak nie mogłam zasnąć.
Znam to, wiem, że noc będzie podobna. Odkąd zachorowałam zawsze tak mam, gdy za bardzo się wysilę, gdy nadwyrężę swoje możliwości dopada mnie to okrucieństwo i wysysa ze mnie całą witalność. Już przyzwyczaiłam się do tego, a może tylko mi się to wydaje? Może nie chcę zaakceptować takiego mojego stanu, takiej bezsilności, która chce mnie ograbić z wiary w siebie samą, w to, że moja bezsilność jest do pokonania.
Dobrze, że chociaż pisanie jakoś mi idzie, dzięki temu wyrzucę tego osłabiającego mnie potwora ze mnie. Jutro przeczytam to sobie i wzmocnię tym siebie. Taka terapia pomogła mi w tych najtrudniejszych chwilach, to i teraz pomoże, muszę tylko w to wierzyć! Teraz kończę już to pisanie. Muszę się ruszać, to zwykle pomaga, ten długi spacer po moim mieszkaniu nocą.
Gdy dotarłam na miejsce, pierwszym moim wrażeniem było poczucie ciepła i zacisza domowego.
Już w drodze do domu poczułam nasilenie się wszechobecnego w moim ciele bólu. I jeszcze ten lęk, że okażę się nieprzydatna, ten w związku z tą myślą stres! Po powrocie do domu opadłam z sił, wzięłam tabletkę przeciw bólową czego raczej staram się unikać i przytuliłam się skulona do poduszki na sofie w pokoju gościnnym, jednak nie mogłam zasnąć.
Znam to, wiem, że noc będzie podobna. Odkąd zachorowałam zawsze tak mam, gdy za bardzo się wysilę, gdy nadwyrężę swoje możliwości dopada mnie to okrucieństwo i wysysa ze mnie całą witalność. Już przyzwyczaiłam się do tego, a może tylko mi się to wydaje? Może nie chcę zaakceptować takiego mojego stanu, takiej bezsilności, która chce mnie ograbić z wiary w siebie samą, w to, że moja bezsilność jest do pokonania.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz